Osnovno stanovište u promišljanju o konceptu i organizaciji prostora na predmetnoj lokaciji proisteklo je iz težnje da se kompleks celovito tretira i da se u vizuelnom smislu istakne njegova muzejska namena i centralni položaj u gradu. Opredeljenje da se novi kulturni centar Podgorice istakne u vizuelnom identitetu grada, uticalo je na stav da se opredelimo za monumentalni tretman objekata na lokaciji, ali koji ne bi ni na koji način narušili karakter toka reče Morače i postojanost Mosta Milenijum. Sa druge strane, smatrali smo za imperativ da se urbanističkom i arhitektonskom artikulacijom omogući neposrednije spuštanje grada na reku. Stoga bi se naš koncept o predmetnom prostoru mogao najbliže opisati rečima „reprezentativna suzdržanost” i „korzo do reke”.

Kompleks je prema raspisu konkursa podeljen na pet jasno diferenciranih prostornih i funkcionalnih celina: a) Muzej savremene umetnosti, b) Prirodnjački muzej sa botaničkom baštom, c) park umetnosti i kulture, d) kuću arhitekture i e) podzemnu javnu garažu. Svaki od navedenih delova kompleksa se može fazno posmatrati kao autonomna celina i kao deo veće celine, te je u tom smislu moguća i njihova fazna izgradnja.

Muzej savremene umetnosti je pozicioniran uz Most Milenijum, na izvesnoj distanci. Uz MSU je pozicija Prirodnjačkog muzeja u čijem zadnjem delu, prema ulici Vaka Đurovića je smeštena Botanička bašta. Glavni pešački pristup muzejskom kompleksu je iz ulice Vaka Đurovića preko široke pešačke promenade (auditorijuma) čiji je pravac produžen od kružnog toka pored gradskog stadiona prema reci Morači. U zoni ispod pešačke promenade je smeštena podzemna garaža za potrebe muzejskog kompleksa kojoj se pristupa iz ulice Vaka Đurovića, na karakterističnoj krivini. Između predmetne lokacije (zona obuhvata konkursa) i dela koji se anketno rešava (kontaktna zona), pozicionirana je javna podzemna garaža koja deli kolski pristup sa muzejskom garažom. Za apsolutnu kotu čitavog kompleksa je uzeta kota terena na mestu pristupnog platoa, na početku pešačke promenade uz ulicu Vaka Đurovića (46 m.n.v).

Zona Ušća sa područjem „Parka prijateljstva” predstavlja jedan od najreprezentativnijih i funkcionalno najznačajnijih delova Novog Beograda. Imajući u vidu da je ovaj deo grada nastao po principima modernog urbanizma XX veka, započeti koncept prostornog uređenja je smatran za imperativ u daljem unapređenju kvaliteta ovog javnog prostora. Blizina i značaj zaštićenih prirodnih i arhitektonskih vrednosti uticale su na koncepciju nenametljivog, a ipak monumentalnog stvaralaštva u rešenju. Specifičnost lokacije koja je veoma izdužena i stanjena na sredini kod Palate Srbija, podstakla je na razmišljanje o intenzivnijem povezivanju dva naspramna područja - Zone 1 (kod Brankovog mosta) i Zona 2 (kod Hotela Jugoslavija).

Kako je predmetno područje najvećim delom parkovska površina, sa jedne strane neposredno oslonjena na ortogonalnu matricu Centralne zone Novog Beograda, a sa druge strane na blago zatalasanu liniju desne obale Dunava, smatrali smo da te dve matrice - pravolinijsku i zatalasanu, treba pomiriti i formirati prostornu sliku koja će posedovati karakteristike i jedne i druge celine. Kroz čitavo područje je postavljena monumentalna osa koja povezuje Zonu 1 sa Zonom 2 i prolazi kroz Park prijateljstva na mestu postojećeg širokog šetališta. Nova „Glavna aleja” je paralelna sa Bulevarom Nikole Tesle i ortogonalnom matricom Centralne zone Novog Beograda i osmišljena je kao ishodište svih pravaca u parteru. U središnjem delu, preko puta Palate Srbija, Glavna aleja se prepliće sa linijom obale, formirajući pešački izlazak i mogućnost silaska na reku. Pozicije svih planiranih objekata (Prirodnjački muzej, Muzej savremene umetnosti, Akvarijum) se neposredno nadovezuju na Glavnu aleju, čineći tako promišljeni sistem prostornih doživljaja koji se kontinualno nadovezuju.

Prirodnjački muzej je predviđen u najužoj zoni predmetnog područja, preko puta Palate Srbija i neposredno je naslonjen na Glavnu aleju sa njene jugo-zapadne strane. Opredeljenje za ovu poziciju muzeja proisteklo je iz težnje da se zgrada vizuelno integriše sa najprirodnijim delom Velikog ratnog ostrva, a sa druge strane da se minimalno utiče na postojeće zelenilo koje je u ovoj zoni veoma proređeno. Muzej umetnosti 21. veka je predviđen u kontaktnoj zoni između Muzeja savremene umetnosti i Glavne aleje, sa njene severoistočne strane. Zgrada novog muzeja je osmišljena kao izdužena pravougaona struktura, ukopana u tlo, sa glavnim pristupom iz pozicije aleje i neposrednom podzemnom vezom sa Muzejom savremene umetnosti. Osvetljavanje novog muzeja je planirano preko „vodenog ogledala” - zastakljene krovne lanterne, preko koje je prevučen tanak sloj vode u kojoj se ogleda zgrada Muzeja savremene umetnosti iz pozicije glavnog pristupa. Pozicija akvarijuma se nadovezuje na zgradu Prirodnjačkog muzeja, sa njegove severo-zapadne strane, sa kojim čini celovitu panoramu posmatrano sa obale Dunava.

Koncept arhitektonskog rešenja za Osnovnu školu u naselju CITY KVART u Podgorici zasnovan je na odnosu zatvorenih i otvorenih prostora u kontekstu jednog mediteranskog klimatskog ambijenta, kao i prožimanju i medjusobnom dopunjavanju ostvarenih prostora…Izmedju dva dvospratna učionička trakta formirani su ‘‘javni’’ unutrašnji prostori velike kubature: centralni hol, atrijum – auditorijum, velika sala za fizičko vaspitanje, sportski tereni na otvorenom. Večiti prostorni i oblikovni problem odnosa velikih i malih gabarita i njihovog dovođenja u skladni odnos rešen je po uzoru (inspiracija) na istorijske školske prostore, gde je centralni hol bio centar celokupnog ‘‘javnog’’ života objekta, oko kojeg su se formirali korpusi učionica za nastavu.U ponuđenom konceptu na centralnoj osovini objekta ređaju se veliki kubusi javnih prostora: pristupni trg sa natkrivenim ulaznim pretprostorom, centralni dvovisinski prostor hola, atrijum – auditorijum, velika dvorana za fizičko vaspitanje, sportski tereni na otvorenom…Tako formiran centralni prostor je okosnica i osnovni motiv čitavog objekta. Tu se sukcesivno smenjuju i sadržajno dopunjuju različite manifestacije, kao i osnovne školske funkcije. Naspramne pozicije trpezarije i muzičkog kabineta formiraju poprečnu osu mogućeg korišćenja potencijala postignutog ambijenta.Veza velike fiskulturne dvorane sa malom salom moglo bi da se razume kao druga poprečna veza na uspostavljenoj glavnoj prostornoj osi škole.Ostvareni prostor je okosnica i osnovni motiv čitavog objekta. To je suštinski velika ‘‘dnevna soba’’ I mesto prožimanja svih aktivnosti, od edukacije do komunikacije – koja postaje otuđena i sve slabija u eri virtuelnog sveta. To je prostor druženja i susreta – u sociološkom smislu najznačajniji deo objekta. Rečju : tačka socijalizacije. On je motivacioni i pokretački okvir, kao i upečatljiva slika koja učenike ‘‘vezuje’’ za taj prostor kao njihov dom. Može da se kaže - reperna tačka u kojoj se ukrštaju sve aktivnosti u ovoj školi, koja bi trebalo da bude i prva lekcija o dostojanstvenom prostoru za život. Ulicu B, kao nastavak ulice Radoja Dakića razumeli smo kao glavni pristupni (pešački i kolski) tok i na toj poziciji je formiran pristupni trg, kao sabirna tačka pre ulaza u školu. Od trga se razvijaju dva podužna učionička trakta kao dominantni gabariti. Oni naglašavaju pravac pružanja svih osnovnih funkcija škole. U zoni dvorišta sa jedne i druge strane učeničkih traktova zasađeni su jaki korpusi zelenila, kako bi formirali povoljan mikro ambijent za učenike, a istovremeno i ostvarili tampon zonu izmedju radnih prostora-učionica i ulice (Vojvode Miše Djurovića I ulice F), kao I susednih stanbenih objekata. Rečju: za objekat škole je namenjen prostor koji se razvija sredinom bloka, a bočne strane su projektovane kao korpusi zelenila, kako bi akustično, vizuelno i klimatski zaštitili radne prostore škole od suseda i buke ulice.

Lokacija novoprojektovanog školskog objekta je na mestu postojeće škole OŠ Miloš Crnjanski u Novom Sadu, na delu parcele gde su sadašnji sportski tereni. Arhitektonska forma je proizašla iz mogućeg položaja objekta na parceli određenog građevinskim linijama, iz njegove namene i konteksta neposrednog okruženja. Objekat je slobodnostojeći i pravougaoni u osnovi, a svojom dužom stranom paralelan ulici Stevana Momčilovića i ulici Anđe Ranković, koja je ujedno i pristupna saobraćajnica. Obzirom na zahtevane kapacitete, a radi maksimalnog iskoriščenja oblika i dubine parcele objekat je koncipiran kao dvotrakt postavljen uz dužu ivicu parcele. Dvotraktom je formiran centralnim atrijum sa slobodnim prostorom koji omogućava dvostranu orijentaciju na nadzemnim etažama. Duž centralnog atrijuma formirane su otvorene galerije u funkciji pristupa  jedinicama-učionicama.Objekat je koncipiran tako da se objedine svi sadržaji školskog programa u jednu multifunkcionalnu celinu, Naglašena širina fronta objekta, povučena građevinska linija u odnosu na regulacionu, kao i funkcionalna potreba za otvaranjem sadržaja ka slobodnom prostoru i namera da se zaštiti i očuva postojeće zelenilo (stabla u pojasu između regulacione i građevinske linije), uslovili su otvaranje širih staklenih frontova koji su diktirali dominaciju arhitektonskih horizontala. Linijski akcenti u fasadnoj geometriji mestimično prekidaju horizontalne pravce.Glavni motiv arhitekture je naglašeni ulaz koji akcentuje unutrašnji proctor trovisinskog hola. Bočne fasade objekta – proizašle su iz potrebe da se spreči direktan vizuelni kontakt sa susednim objektima. Tako nastaje Linija zauzeća (LZ) projektovanog objekta na parceli predstvlja horizontalnu projekciju celokupnog objekta. Svi tehnološki sadržaji i tehnika su smešteni na krov objektai u okviru bazenskog prostora.

Predloženim rešenjem je razmotrena remodelacija kompletnog budvanskog priobalja i pružena je mogućnost za stvaranje novog identiteta grada Budve. Predmetno područje je tretirano kao savremeni produžetak i reinterpretacija Starog grada Budve u prostornom, ambijentalnom i funkcionalnom smislu. Budva je u poslednjih nekoliko decenija doživela nagli razvoj koji je nažalost rezultirao, može se reći urbanističkim haosom, izgubila je identitet primorskog grada. Jedini kvalitetni urbani, prostorni i arhitektonski resurs je Stari grad. U projekciji rekonstrukcije takvog stanja smatramo da treba maksimalno istaći poziciju istorijskog središta kao repera, revitalizovati prostor buduće marine i dalje priobalja do rta Zavale. U ovom radu, autori su pokušali da upravo kroz ta tri repera (Stari grad, marina, šetalište sa plažom) pokušaju da Budvi vrate identitet. Smatramo da na ovom potezu zahtevane rekonstrukcije glavni novi artefakt treba da bude zeleni korpus visokog drveća (autohtone vrste primorskog bora, libanskog kedra, platana, u kombinaciji sa mimozom, oleandrom, magnolijom, mimozom, maslinom, itd.), radi stvaranja nove ‘‘arhitekture’’ koja bi ambijentalno i u vizurama sa mora prema kopnu, zaklonila urbanistički i arhitektonski nered i konture gabarita objekata u zaleđu. Smatramo, da stvaranjem jednog takvog ‘‘jakog’’ pešačkog i zelenog koridora, koji se prožima i preklapa sa plažom, može da se ostvari autentični primorski ambijent. Prožimanjem šetališta i plaže sa širenjem plaže u međuprostor, sve do zelenih zasada, može se rešiti neuralgična i slaba tačka obale – deficit prostora za plažu i pripadajuće joj funkcije.

Urbanistička kompozicija kompleksa arheološkog parka proizlazi iz ideje o vizuelnom jedinstvu predela, upućujući na identitet geografskog mesta prvog urbanog naselja u evropskoj praistoriji. Ispoljavanje vinčanskog pejzaža tehnički se ostvaruje linijskim kretanjem iznad terena koje obuhvata razuđene prostorno-programske i teritorijalne elemente (ambijentalne celine 1,2,3,4,5) kompleksa sa novom pejzažnom perspektivom. Identitet celine postignut je otvaranjem vidnog polja, a ključna veza između strukture i prostora preneta je u ravan njenog odnosa sa okruženjem. Podizanjem staza, funkcionalni zahtevi konstrukcije na arheološkom lokalitetu (kao što su multiplikacija, ekstenzija, mobilnost i rasklopivost) transponuju se u opšti uslov arhitekture na čitavoj lokaciji, čije se (objektivno neograničene) formalne mogućnosti svode na projektovanje jediničnog sklopa (ili sklopova). Celokupna arhitektonsko-urbanistička intervencija zamišljena je kao trajektorija nad onim što je nepromenljivo, egzaktno i elementarno – poljem ili tlom (zemljištem) koje je preduslov i konačno ishodište, urbana posledica „neolitske revolucije“. Geometriju kompleksa čine razvijene linije kretanja - jedan mogući, ali ne i jedini niti konačni meandar u geo-morfološkoj perspektivi vinčanskog okruženja. Ona je određena pozicijama koje upravljaju vizuelnim putovanjem kroz metaistorijski pejzaž na geografskoj pozadini.

Sadržaji buduće faze A “Bio 4 kampusa” locirani su u delu grada sa pretežno stambenim objektima - područje između ulica Vojvode Stepe i Kumodraške i, stambenog naselja Kumodraž 1. Prostor za buduću izgradnju je u velikoj meri ozelenjen, sa jakim korpusima kvalitetnog rastinja na obodima lokacije. U širem urbanom kontekstu, pretežno preovlađuje arhitektura (gabariti) individualnih stambenih objekata niže spratnosti i veoma usitnjene strukture u opštoj urbanoj slici. Prostorna komparacija (po dimenziji) može da se uspostavi samo sa objektima Instituta “Torlak” i kompleksom sadašnjeg Farmaceutskog fakulteta (budući Bio kampus-faza B), sa druge strane ulice Vojvode Stepe i kolektivnim stambenim objektima duž Kumodraške ulice.

Osnovna dilema autora je bila: kako u takvom kontekstu formirati novi artefakt veoma velikih kapaciteta (približno 150 000 m kvadratnih u A1 i A2 fazi), a da drastično ne narušimo zatečeno stanje prirodnosti ambijenta novom dimenzijom kubusa. Dalje: kako se zaštititi od dve veoma bučne obodne saobraćajnice, a da se istovremeno obezbedi i ekstrovertnost, ali i potrebni mir za rad i izolaciju. Opredeljenje je, da se polovina sadržaja (faza A1 - približno 80 000 m kvadratnih) uslovno “ukopa” u teren, a da sledeća faza A2 bude vidljiva i da figurativno lebdi iznad faze A1. Izbor kruga kao osnovne - primarne forme je iz razloga što tako “oslobađamo” dragocene ivične formacije zelenila na našoj lokaciji. Takođe, u zahvaćenoj kubaturi prostora ostvaruje se transparentnost i utisak zajedništva, a istovremeno i izolacija potrebna za ovakvu formu rada i istraživanja. Unutar kružne forme formirani su korpusi objekata koji se pružaju podužno, a prožimaju se i povezuju u poprečnom pravcu u formi pasarela ili mostova, kao i vertikalni komunikacioni čvorovi. To bi se mogla nazvati unutrašnja komunikaciona nervatura između ili unutar objekata. Između obodnog (kružnog) venca i unutar njega uspostavljenih pravaca-osa prostora, obezbeđena je izolovanost radnih delova , ali istovremeno i prožimanje srodnih sadržaja. Geometrija kruga je u osnovnoj slici objekta “razgrađena” zelenim prodorima, na krovu i u parteru, stvarajući iluziju ili utisak prožimanja (građeno) i prirodnog. Rečju: korpusi zelenila naizmenično prožimaju kružnu formu.

U ukrštanjima geometrije kruga i ortogonalnih pravaca se ostvaruju “zeleni tamponi - bunari” kao prostorni i vizuelni prekid, ili mesto odmora, susreta, komunikacije… Celokupna površina kružnog platoa na koti -2 u odnosu na pristupni nivo, je organizovana kao bašta, zelenilo, mali forumi za debate ili druženja - komunikaciju.

Forma kruga okuplja i sažima u sebi, ali kod ovakvih naučnih kompleksa gde se ubrzano menja način rada i unapređuje znanje, potreba za novim sadržajima su imperativne. Takva potreba u budućnosti će moći da se realizuje jer krug kao primarna forma dozvoljava prožimanje i razvoj van svoje osnovne forme. Samim tim se nametnula ideja da bi se “potapanjem” nove izgrađene strukture u teren smanjila vidljiva dimenzija novog artefakta, a time vidljivi deo nove forme naglasio u svojoj posebnosti. Tako organizovan prostor je zaštićen od vreve ulice, automobila i uopšte spoljne buke, kao i prirodnih uticaja kao što su vetrovi ili letnje žege - stvoren je jedan ugodan mikro ambijent sa maksimalnom kontrolom spoljnih uticaja, koji se može tretirati kao održiv. Pravac osnovnog pružanja objekata unutar kruga: sever - jug, obezbeđuje i okrenutost i zaštitu od sunca.  

Koncept za tipsku fruškogorsku kuću za odmor zasnovan je na okretanju kuće ka dvorištu i prožimanju zatvorenih i otvorenih sadržaja. Arhitektonska forma vile proistekla je iz tradicionalne dužne dvovodne kuće karakteristične za vojvođansko podneblje. Kuća je okrenuta ka ulici svojom zabatnom stranom, čime je ostvarena privatnost i orijentacija svih prostorija na tri dvorišne strane. Dnevna zona ima trostranu orijentaciju i koristi spoljni prostor kao svoja proširenja – letnja kuhinja i natkriveno sedenje koje se nastavlja na bazen sa plažom. Koncept se bazira na potpunoj otvorenosti kuće prema dvorištu sa maksimalnim prožimenjem: spolja – unutra. Sadržaji se razvijaju u dva poprečna pravca (upisani krst) sa dnevnim boravkom i kuhinjom kao okosnicom prostora. U kracima tako postavljene geometrije dominiraju prostori letnje kuhinje sa ručavanjem na otvorenom, a natkrivenom prostoru. Na drugoj strani ove ose razvija se prostor za odmor i rekreaciju, dok se u glavnoj osi kuće razvija spoljni – natkriveni boravak kao kontinuitet unutrašnjeg. Ovakvom postavkom autori su nameli da ostvare jedan višeznačni prostor otvorenih vizura, ali istovremeno u određenim trenucima i stvaranje ambijenata koji mogu da se odvojeno koriste. To je istovremeno i namera da može ostvareni prostor da obezbedi i nezavisno korišćenje prostora, pa da li različitih starosnih grupa ili posebnih funkcionalnih interesa. 

Koncept arhitektonskog rešenja vrtića i jaslica – centralnog objekta za potrebe JPU „Vukosava Ivanović Mašanović“ u Baru, zasnovan je na odnosu zatvorenih i otvorenih prostora za decu, njihovom prožimanju i međusobnom dopunjavanju tako da čine jedinstvenu celinu. Arhitekturu objekta čini svedena geometrijska forma dva trakta povezana multifunkcionalnim holom, kroz koji se provlači otvoreni prostor za igru i aktivnosti, najavljen ulaznim platoom. Centralni prostor koji formiraju podužni traktovi čine: unutrašnji holski prostor i spoljašnji dvorišni ambijent. Ovaj prostor je okosnica i osnovni motiv čitavog objekta. To je suštinski velika “dnevna soba” i mesto prožimanja svih aktivnosti (vrtića i jaslica) od edukacije do igre. To je prostor druženja i susreta - u sociološkom smislu najznačajniji deo objekta. Rečju: tačka gde deca pronalaze "svoju boju”. On je motivacioni i pokretački okvir, kao i upečatljiva slika koja decu “vezuje” za taj prostor kao njihov dom. Može da se kaže reperna tačka u kojoj se ukrštaju sve aktivnosti u ovoj dečjoj ustanovi.