Koncept arhitektonskog rešenja za Osnovnu školu u naselju CITY KVART u Podgorici zasnovan je na odnosu zatvorenih i otvorenih prostora u kontekstu jednog mediteranskog klimatskog ambijenta, kao i prožimanju i medjusobnom dopunjavanju ostvarenih prostora…Izmedju dva dvospratna učionička trakta formirani su ‘‘javni’’ unutrašnji prostori velike kubature: centralni hol, atrijum – auditorijum, velika sala za fizičko vaspitanje, sportski tereni na otvorenom. Večiti prostorni i oblikovni problem odnosa velikih i malih gabarita i njihovog dovođenja u skladni odnos rešen je po uzoru (inspiracija) na istorijske školske prostore, gde je centralni hol bio centar celokupnog ‘‘javnog’’ života objekta, oko kojeg su se formirali korpusi učionica za nastavu.U ponuđenom konceptu na centralnoj osovini objekta ređaju se veliki kubusi javnih prostora: pristupni trg sa natkrivenim ulaznim pretprostorom, centralni dvovisinski prostor hola, atrijum – auditorijum, velika dvorana za fizičko vaspitanje, sportski tereni na otvorenom…Tako formiran centralni prostor je okosnica i osnovni motiv čitavog objekta. Tu se sukcesivno smenjuju i sadržajno dopunjuju različite manifestacije, kao i osnovne školske funkcije. Naspramne pozicije trpezarije i muzičkog kabineta formiraju poprečnu osu mogućeg korišćenja potencijala postignutog ambijenta.Veza velike fiskulturne dvorane sa malom salom moglo bi da se razume kao druga poprečna veza na uspostavljenoj glavnoj prostornoj osi škole.Ostvareni prostor je okosnica i osnovni motiv čitavog objekta. To je suštinski velika ‘‘dnevna soba’’ I mesto prožimanja svih aktivnosti, od edukacije do komunikacije – koja postaje otuđena i sve slabija u eri virtuelnog sveta. To je prostor druženja i susreta – u sociološkom smislu najznačajniji deo objekta. Rečju : tačka socijalizacije. On je motivacioni i pokretački okvir, kao i upečatljiva slika koja učenike ‘‘vezuje’’ za taj prostor kao njihov dom. Može da se kaže - reperna tačka u kojoj se ukrštaju sve aktivnosti u ovoj školi, koja bi trebalo da bude i prva lekcija o dostojanstvenom prostoru za život. Ulicu B, kao nastavak ulice Radoja Dakića razumeli smo kao glavni pristupni (pešački i kolski) tok i na toj poziciji je formiran pristupni trg, kao sabirna tačka pre ulaza u školu. Od trga se razvijaju dva podužna učionička trakta kao dominantni gabariti. Oni naglašavaju pravac pružanja svih osnovnih funkcija škole. U zoni dvorišta sa jedne i druge strane učeničkih traktova zasađeni su jaki korpusi zelenila, kako bi formirali povoljan mikro ambijent za učenike, a istovremeno i ostvarili tampon zonu izmedju radnih prostora-učionica i ulice (Vojvode Miše Djurovića I ulice F), kao I susednih stanbenih objekata. Rečju: za objekat škole je namenjen prostor koji se razvija sredinom bloka, a bočne strane su projektovane kao korpusi zelenila, kako bi akustično, vizuelno i klimatski zaštitili radne prostore škole od suseda i buke ulice.

Predloženim rešenjem je razmotrena remodelacija kompletnog budvanskog priobalja i pružena je mogućnost za stvaranje novog identiteta grada Budve. Predmetno područje je tretirano kao savremeni produžetak i reinterpretacija Starog grada Budve u prostornom, ambijentalnom i funkcionalnom smislu. Budva je u poslednjih nekoliko decenija doživela nagli razvoj koji je nažalost rezultirao, može se reći urbanističkim haosom, izgubila je identitet primorskog grada. Jedini kvalitetni urbani, prostorni i arhitektonski resurs je Stari grad. U projekciji rekonstrukcije takvog stanja smatramo da treba maksimalno istaći poziciju istorijskog središta kao repera, revitalizovati prostor buduće marine i dalje priobalja do rta Zavale. U ovom radu, autori su pokušali da upravo kroz ta tri repera (Stari grad, marina, šetalište sa plažom) pokušaju da Budvi vrate identitet. Smatramo da na ovom potezu zahtevane rekonstrukcije glavni novi artefakt treba da bude zeleni korpus visokog drveća (autohtone vrste primorskog bora, libanskog kedra, platana, u kombinaciji sa mimozom, oleandrom, magnolijom, mimozom, maslinom, itd.), radi stvaranja nove ‘‘arhitekture’’ koja bi ambijentalno i u vizurama sa mora prema kopnu, zaklonila urbanistički i arhitektonski nered i konture gabarita objekata u zaleđu. Smatramo, da stvaranjem jednog takvog ‘‘jakog’’ pešačkog i zelenog koridora, koji se prožima i preklapa sa plažom, može da se ostvari autentični primorski ambijent. Prožimanjem šetališta i plaže sa širenjem plaže u međuprostor, sve do zelenih zasada, može se rešiti neuralgična i slaba tačka obale – deficit prostora za plažu i pripadajuće joj funkcije.

Urbanistička kompozicija kompleksa arheološkog parka proizlazi iz ideje o vizuelnom jedinstvu predela, upućujući na identitet geografskog mesta prvog urbanog naselja u evropskoj praistoriji. Ispoljavanje vinčanskog pejzaža tehnički se ostvaruje linijskim kretanjem iznad terena koje obuhvata razuđene prostorno-programske i teritorijalne elemente (ambijentalne celine 1,2,3,4,5) kompleksa sa novom pejzažnom perspektivom. Identitet celine postignut je otvaranjem vidnog polja, a ključna veza između strukture i prostora preneta je u ravan njenog odnosa sa okruženjem. Podizanjem staza, funkcionalni zahtevi konstrukcije na arheološkom lokalitetu (kao što su multiplikacija, ekstenzija, mobilnost i rasklopivost) transponuju se u opšti uslov arhitekture na čitavoj lokaciji, čije se (objektivno neograničene) formalne mogućnosti svode na projektovanje jediničnog sklopa (ili sklopova). Celokupna arhitektonsko-urbanistička intervencija zamišljena je kao trajektorija nad onim što je nepromenljivo, egzaktno i elementarno – poljem ili tlom (zemljištem) koje je preduslov i konačno ishodište, urbana posledica „neolitske revolucije“. Geometriju kompleksa čine razvijene linije kretanja - jedan mogući, ali ne i jedini niti konačni meandar u geo-morfološkoj perspektivi vinčanskog okruženja. Ona je određena pozicijama koje upravljaju vizuelnim putovanjem kroz metaistorijski pejzaž na geografskoj pozadini.

Sadržaji buduće faze A “Bio 4 kampusa” locirani su u delu grada sa pretežno stambenim objektima - područje između ulica Vojvode Stepe i Kumodraške i, stambenog naselja Kumodraž 1. Prostor za buduću izgradnju je u velikoj meri ozelenjen, sa jakim korpusima kvalitetnog rastinja na obodima lokacije. U širem urbanom kontekstu, pretežno preovlađuje arhitektura (gabariti) individualnih stambenih objekata niže spratnosti i veoma usitnjene strukture u opštoj urbanoj slici. Prostorna komparacija (po dimenziji) može da se uspostavi samo sa objektima Instituta “Torlak” i kompleksom sadašnjeg Farmaceutskog fakulteta (budući Bio kampus-faza B), sa druge strane ulice Vojvode Stepe i kolektivnim stambenim objektima duž Kumodraške ulice.

Osnovna dilema autora je bila: kako u takvom kontekstu formirati novi artefakt veoma velikih kapaciteta (približno 150 000 m kvadratnih u A1 i A2 fazi), a da drastično ne narušimo zatečeno stanje prirodnosti ambijenta novom dimenzijom kubusa. Dalje: kako se zaštititi od dve veoma bučne obodne saobraćajnice, a da se istovremeno obezbedi i ekstrovertnost, ali i potrebni mir za rad i izolaciju. Opredeljenje je, da se polovina sadržaja (faza A1 - približno 80 000 m kvadratnih) uslovno “ukopa” u teren, a da sledeća faza A2 bude vidljiva i da figurativno lebdi iznad faze A1. Izbor kruga kao osnovne - primarne forme je iz razloga što tako “oslobađamo” dragocene ivične formacije zelenila na našoj lokaciji. Takođe, u zahvaćenoj kubaturi prostora ostvaruje se transparentnost i utisak zajedništva, a istovremeno i izolacija potrebna za ovakvu formu rada i istraživanja. Unutar kružne forme formirani su korpusi objekata koji se pružaju podužno, a prožimaju se i povezuju u poprečnom pravcu u formi pasarela ili mostova, kao i vertikalni komunikacioni čvorovi. To bi se mogla nazvati unutrašnja komunikaciona nervatura između ili unutar objekata. Između obodnog (kružnog) venca i unutar njega uspostavljenih pravaca-osa prostora, obezbeđena je izolovanost radnih delova , ali istovremeno i prožimanje srodnih sadržaja. Geometrija kruga je u osnovnoj slici objekta “razgrađena” zelenim prodorima, na krovu i u parteru, stvarajući iluziju ili utisak prožimanja (građeno) i prirodnog. Rečju: korpusi zelenila naizmenično prožimaju kružnu formu.

U ukrštanjima geometrije kruga i ortogonalnih pravaca se ostvaruju “zeleni tamponi - bunari” kao prostorni i vizuelni prekid, ili mesto odmora, susreta, komunikacije… Celokupna površina kružnog platoa na koti -2 u odnosu na pristupni nivo, je organizovana kao bašta, zelenilo, mali forumi za debate ili druženja - komunikaciju.

Forma kruga okuplja i sažima u sebi, ali kod ovakvih naučnih kompleksa gde se ubrzano menja način rada i unapređuje znanje, potreba za novim sadržajima su imperativne. Takva potreba u budućnosti će moći da se realizuje jer krug kao primarna forma dozvoljava prožimanje i razvoj van svoje osnovne forme. Samim tim se nametnula ideja da bi se “potapanjem” nove izgrađene strukture u teren smanjila vidljiva dimenzija novog artefakta, a time vidljivi deo nove forme naglasio u svojoj posebnosti. Tako organizovan prostor je zaštićen od vreve ulice, automobila i uopšte spoljne buke, kao i prirodnih uticaja kao što su vetrovi ili letnje žege - stvoren je jedan ugodan mikro ambijent sa maksimalnom kontrolom spoljnih uticaja, koji se može tretirati kao održiv. Pravac osnovnog pružanja objekata unutar kruga: sever - jug, obezbeđuje i okrenutost i zaštitu od sunca.  

Koncept za tipsku fruškogorsku kuću za odmor zasnovan je na okretanju kuće ka dvorištu i prožimanju zatvorenih i otvorenih sadržaja. Arhitektonska forma vile proistekla je iz tradicionalne dužne dvovodne kuće karakteristične za vojvođansko podneblje. Kuća je okrenuta ka ulici svojom zabatnom stranom, čime je ostvarena privatnost i orijentacija svih prostorija na tri dvorišne strane. Dnevna zona ima trostranu orijentaciju i koristi spoljni prostor kao svoja proširenja – letnja kuhinja i natkriveno sedenje koje se nastavlja na bazen sa plažom. Koncept se bazira na potpunoj otvorenosti kuće prema dvorištu sa maksimalnim prožimenjem: spolja – unutra. Sadržaji se razvijaju u dva poprečna pravca (upisani krst) sa dnevnim boravkom i kuhinjom kao okosnicom prostora. U kracima tako postavljene geometrije dominiraju prostori letnje kuhinje sa ručavanjem na otvorenom, a natkrivenom prostoru. Na drugoj strani ove ose razvija se prostor za odmor i rekreaciju, dok se u glavnoj osi kuće razvija spoljni – natkriveni boravak kao kontinuitet unutrašnjeg. Ovakvom postavkom autori su nameli da ostvare jedan višeznačni prostor otvorenih vizura, ali istovremeno u određenim trenucima i stvaranje ambijenata koji mogu da se odvojeno koriste. To je istovremeno i namera da može ostvareni prostor da obezbedi i nezavisno korišćenje prostora, pa da li različitih starosnih grupa ili posebnih funkcionalnih interesa. 

Koncept arhitektonskog rešenja vrtića i jaslica – centralnog objekta za potrebe JPU „Vukosava Ivanović Mašanović“ u Baru, zasnovan je na odnosu zatvorenih i otvorenih prostora za decu, njihovom prožimanju i međusobnom dopunjavanju tako da čine jedinstvenu celinu. Arhitekturu objekta čini svedena geometrijska forma dva trakta povezana multifunkcionalnim holom, kroz koji se provlači otvoreni prostor za igru i aktivnosti, najavljen ulaznim platoom. Centralni prostor koji formiraju podužni traktovi čine: unutrašnji holski prostor i spoljašnji dvorišni ambijent. Ovaj prostor je okosnica i osnovni motiv čitavog objekta. To je suštinski velika “dnevna soba” i mesto prožimanja svih aktivnosti (vrtića i jaslica) od edukacije do igre. To je prostor druženja i susreta - u sociološkom smislu najznačajniji deo objekta. Rečju: tačka gde deca pronalaze "svoju boju”. On je motivacioni i pokretački okvir, kao i upečatljiva slika koja decu “vezuje” za taj prostor kao njihov dom. Može da se kaže reperna tačka u kojoj se ukrštaju sve aktivnosti u ovoj dečjoj ustanovi.

Koncept proširenja postojećih sadržaja Muzeja savremene umetnosti u Beogradu zasnovan je na mimikričnom stavu I poštovanju arhitekture zaštićenog objekta. Novi objekat je gotovo u potpunosti ukopan I prekriven zatravljenom škarpom. Gornja kota krova (partera) novog objekta je poravnata sa kotom prizemlja muzeja (±0.00), čime je prividno zaklonjena traka prozorskih otvora preko kojih se osvetljava suteren muzeja. Kota poda novog objekta je izjednačena sa kotom suterena muzeja (-4.80). Iz bezbednosnih razloga je oko muzeja porojektovana denivelisana traka (po principu kanala), preko koje suterenske prostorije muzeja dobijaju prirodno osvetljenje sa bočne strane. Ovakvim stavom muzej dobija adekvatan pijedestal, čime se ističe njegova skulpturalna volumetrija.

Glavni pristup novom objektu je preko denivelisane („prosečene”) pešačke komunikacije sa blagim rampama, koja je povezuje uličnu stranu, orijentisanu prema Ušću, sa Parkom prijateljstva u zaleđu muzeja. Ulaz u podzemni deo je naglašen proširenjem u vidu zelenog amfiteatra preko koga podzemni sadržaji dobijaju deo prirodnog osvetljenja. Iznad pešačke komunikacije je predviđena zastakljena nadstrešnica koja akcentira poziciju službenog ulaza u muzej i pruža neophodno prirodno osvetljenje ostalim sadržajima.

U definiciji koncepta autori polaze od pitanja kako arhitektonski oblik prostorno materijalizuje zajedničke reči sa muzikom? Fokus projekta nalazi se u fenomenologiji prostorne konfiguracije, ali i u artikulaciji materijala takvoj da raspoloženje koje stvara arhitektura liči na dejstvo muzike. Koncept se ne odnosi isključivo na oblikovni i dizajnerski aspekt predmeta, već i na njegovo urbanističko značenje, na jedinstvenu prostorno-vremensku situaciju u kojoj budući objekat kao najdirektniji reprezent gradske kulture i samog lokaliteta pored evokativne preuzima i pedagošku funkciju. Istraživanje koncepta uključuje odnos arhitektonske forme prema slojevitosti gradskog prostora koja je endemski promenljiva, gde ni jedan sloj nije nezavistan od prethodnog. Imajući u vidu kohezivnu funkciju zgrade kao i potrebu za projektovanjem sadržaja koji se po svom dejstvu udaljavaju od reprezentativnosti znaka i približavaju ambijentalnim osobinama muzike, autorski pristup zasniva se na hromatskim, pre nego na plastičnim relacijama arhitekture, gde se boja uzima kao posrednik između volumetrijske strukture masa i atmosfere određenih kompozicija. Ideja je da se lebdeći kubus građevine dematerijalizuje preokretanjem oblikovnih vrednosti strukture u hromatske efekte površina, pomeranjem fokusa sa punog tela na prazninu i sa konstrukcije na projekciju, gde otvoreni plato postaje scena uspostavljajući transverzalni prostor sa svešću o virtuelnosti događaja.

Koncept proširenja postojećeg depoa zgrade Narodne biblioteke je zasnovan na mimikričnom stavu I poštovanju arhitekture zaštićenog objekta. Novi objekat je gotovo u potpunosti ukopan I usklađen sa topografijom i nivelacijama okolnog partera. Arhitekturu objekta čini forma zatravljenog postamenta, čija gornja regulacija proističe iz nivelete partera biblioteke, dok je prema Nebojšinoj ulici formirana vitoperna škarpa koja prati njen nagib. Škarpa je otklonjena prema Nebojšinoj ulici u odnosu na paralelni pravac škarpe koja postoji u rešenju platoa (arh. B. Mitrovića i D. Miljkovića), čime zadržava karakte rpostamenta koji su autori prethodno pretpostavili kao smernicu artikulacije zapadne strane svetosavsk ogplatoa. Glavni pristup objektu  je iz Skerlićeve ulice na mestu platoa koji je određen kotom službenog ulaza u biblioteku na nivou niskog prizemlja.

Usled karakteristične razmere i strukture blokova, kontekst Novog Beograda,ističe formu objekta kao jedan od prvih i najkarakterističnijih vidova raspoznavanja. Skulpturalnost, jednostavnost kontura, oblik i volumen iz čije zapremine proističe karakteristična fasada koja se apstrakuje usled veličine na otvorenu (velike površine stakla), zatvorenu (velike zatvorene površine) i perforiranu (sa prozorima koji na površini ovih dimenzija zbog ponavljanja formiraju geometrijsku matricu) oblikuju prostor Novog Beograda dajući karakter uličnom frontu. Forma pojedinih objekata i struktura koja nastaje dovođenjem ovih formi u posebne prostorne odnose predstavljaju sistem na osnovu koga nastaje urbano tkivo ovog dela grada za razliku od klasičnog centra Beograda za koji je karakteristična kontinualnost fronta ili niz. Forma predloženog rešenja je dinamična, zakošena, predstavlja savremenu interpretaciju moderne forme.

Nasleđe modernizma ogleda se u slobodnom prizemlju i planu, vizuelnom odvajanju kula od postamenta tako da volumeni kao da lebde, u skeletnom konstruktivnom sistemu i u tretmanu krova kao pete fasade sa krovnom terasom. Kosi uglovi plana objekta i kula doprinose dinamici ugla i vitkosti cele kompozicije. Fasada objekta se interpretira kao jedinstveni omotač volumena. Deluje homogeno, perforirano, sa posebnim sistemom horizontalne podele, sa velikim površinama koje mogu da se koriste kao široki ekrani, koje time dobijaju karakter medija. Slojevitost fasade daje dubinu i transparentnost objektu, kao i finoću njegovim konturama koje usled vizuelnog smicanja spoljnog sloja koji štiti od sunca i unutrašnjeg, staklenog koji definiše enterijer gube oštrinu naglašenu kosim formama.